‘സത്യയുഗ’മെന്ന സുവർണയുഗത്തിലോ, ‘ത്രേതായുഗ’മെന്ന രജത യുഗത്തിലോ, ദ്വാപരയുഗ’മെന്ന താമ്രയുഗത്തിലോ എന്നപോലെ ആത്മസാക്ഷാത്കാരത്തിന് ഉചിതമല്ല ഈ കലിയുഗം. നൂറായിരം വർഷം ആയുസ്സുള്ളവരായ സത്യയുഗത്തിലെ ജനങ്ങൾ സുദീർഘ തപസ്സ നുഷ്ഠിക്കാൻ തക്ക പ്രാപ്തിയുള്ളവരായിരുന്നു. ത്രേതായുഗത്തിൽ ആയുസ്സ് പതിനായിരം സംവത്സരങ്ങളാകയാൽ മഹായജ്ഞങ്ങളാൽ ആത്മസാക്ഷാത്കാരം പ്രാപ്തമാക്കപ്പെട്ടു. ദ്വാപരയുഗത്തിൽ മനുഷ്യായുസ്സ് ആയിരം സംവത്സരങ്ങളാകയാൽ ഭഗവദ് ആരാധനയിലൂടെ ആത്മസാക്ഷാത്കാരപ്രാപ്തി സാധ്യമായി. എന്നാൽ കലിയുഗത്തിൽ മാനവായുസ്സ് അനിശ്ചിതങ്ങളായ ദുരിതങ്ങൾ നിറഞ്ഞ നാമമാത്രമായ നൂറു സംവത്സരങ്ങളാകയാൽ ആത്മസാക്ഷാത്കാര പ്രാപ്തിക്ക് നിർദ്ദിഷ്ടമായ പ്രക്രിയ ദിവ്യമായ ഭഗവദ് നാമ, രൂപ, ലീലാ, മഹാത്മ്യ ശ്രവണ, കീർത്തനാമാകുന്നു.
( ശ്രീമദ് ഭാഗവതം 1.1.21 / ഭാവാർത്ഥം )
🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆
ഹരേ കൃഷ്ണ ഹരേ കൃഷ്ണ
കൃഷ്ണ കൃഷ്ണ ഹരേ ഹരേ
ഹരേ രാമ ഹരേ രാമ
രാമ രാമ ഹരേ ഹരേ
🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆
